Menu
Ik schrok me een hoedje. De eerste keer dat ik, lang geleden, flanerend over Barcelona's fameuze Ramblas stil stond bij een bizar ogend standbeeld, dacht ik even een lichte knippering van een oog te zien. Ik verweet de overmoedige wijnconsumptie van de vorige avond voor die hallucinatie. Even verderop, bij een ander standbeeld met vleugels nota bene, viel het kwartje. Dit waren geen fantasierijke beeldhouwwerken van een kunstenaar met een gevoel voor het absurde en een flinke dosis humor. Nee, dit waren echte mensen die tot in de kleinste details de illusie van een standbeeld wilden oproepen. Sindsdien heb ik altijd met waardering, verwondering en een lichte glimlach gekeken naar deze schitterende uitingen van levende kunst.
Ik ben nu weer terug in de stad van Gaudi en de merkwaardige en super creatieve straatkunstenaars. Ik zie vlakbij een man en een vrouw vol bewondering staren naar een van die vele beelden op de lange wandelpromenade van de Ramblas. Opeens deinst hij een meter terug. Kijkt verward naar zijn metgezel, zucht diep en zegt met een lichte bibber in zijn stem: Ik schrok me een hoedje. Ik moet weer glimlachen terwijl ik dit schrijf. Groetjes, Jolanda.
