Menu
Mensen spreken me vaak aan met lieve woorden. Zo van: Frieda je bent zo aardig, behulpzaam en altijd in een goede bui. Ik moet zeggen dat die reacties mijn ego strelen. Andere flamingo's merken dat ook. Zij geven mij dan complimentjes zoals 'Frieda je hebt zulke glanzende veren'. Maar vergis u niet. Mijn persoonlijkheid heeft ook een donkere kant. Ik hou namelijk ook van het vreemde en soms zelfs macabere in Spanje.
Een goed voorbeeld daarvan vond ik na een lange fladdertocht naar Verges. Dit kleine dorp in Catalonie is elk jaar op Witte Donderdag tijdens de paasviering de plek waar een macaber tafereel plaatsvindt. Dansen met de doden heet het. Rond middernacht trekken vijf dansende 'skeletten' door de straten. Hun pakken zien er angstaanjagend uit. Zij worden vergezeld door meer 'skeletten' met zeisen, die opschriften hebben zoals 'ik spaar niemand' en 'tijd is kort'. Deze metgezellen hebben fakkels en trekken in een choreografie vol tragische symboliek door het dorp.
Als nieuwe toeschouwer van dit aangrijpende gebeuren dat zich in bijna complete duisternis voltrekt, is het voor mij moeilijk de emoties onder woorden te brengen. Het gedrag van het plaatselijke publiek is heel respectvol. Er heerst bijna volledige stilte, die alleen wordt verstoord door het geluid van trage graftrommels. Het werkt extra hypnotiserend door de schaarse belichting van fakkels en olielampen gemaakt van slakkenhuizen. Dat wordt versterkt door de 'metgezel skeletten', die schalen met as bij zich hebben en een klok zonder wijzers. Dat laatste heeft een duidelijke symboliek: de dood kan op elk moment toeslaan.
Daarmee zijn we gekomen bij de vraag waarom 'Dansen met de doden' is ontstaan. De oorsprong er van gaat meer dan 300 jaar terug. Heel Europa werd geteisterd door de verwoestende gevolgen van de pest. Deze gruwelijke ziekte eiste de levens van een derde van alle Europeanen. Om te illustreren hoe nietsontziend de pest was bestaat de groep van vijf dansers altijd uit drie kinderen en twee volwassenen.
Wat ik nog het meest vreemd vond aan mijn dag in Verges was dat het publiek meer verbaasd was om een flamingo te zien dan bewegende skeletten. Ik zal jullie mensen wel nooit helemaal begrijpen.
