Menu
De provincies Murcia en Valencia hebben veel met elkaar gemeen. Voor beide gebieden zijn toerisme en de agrarische sector belangrijke bronnen van inkomsten. Bovendien zijn er uit het verleden legio overeenkomsten, omdat door de eeuwen heen Grieken, Feniciers, Romeinen en Arabieren hun stempel drukten op de beide kustgebieden. Gebouwen, ruines, feesten, kastelen, irrigatietechnieken, aquaducten en heel veel meer getuigen daar nog steeds van.
Het is daarom op het eerste gezicht misschien vreemd dat de ontwikkeling van de culinaire en agrarische wereld in de twee provincies totaal verschillende richtingen is opgegaan.
Grofweg mag Murcia als het succesverhaal worden gezien, omdat het de beproefde methode hanteert van moderniseren zonder de verscheidenheid op te geven. Anderzijds hield Valencia in grote delen van de provincie (te) lang stug vast aan een monocultuur van citrusvruchten. Met alle gevolgen van dien: overproduktie en prijsdaling.
De tijden zijn aan het veranderen. Valencia heeft geleidelijk geleerd van het Murcia model. De ommezwaai naar meer diversiteit is gaande. In de huerta (de groentetuin) is begonnen met de aanplant van pruimen, abrikozen en kersen. Er worden snijbloemen en sierplanten gekweekt en er is zelfs een terugkeer naar traditionele groenteteelt.
De vraag is dan natuurlijk: Wat maakt de Murcia formule zo'n langdurig succes? Het antwoord is even simpel als voordehandliggend. Door de eeuwen heen heeft Murcia knap ingespeeld op de veranderingen die handeldrijvende culturen en overheersers introduceerden.
Stap 1 in het succesverhaal begint voor onze jaartelling toen de Grieken en Feniciers handelsnederzettingen stichtten en produkten uit Murcia vanuit Cartagena (toen de drukste haven aan de Middellandse Zee) werden geexporteerd.
Onder het Romeinse bewind werd ingezet op visserij en landbouw. De plaatselijke bevolking wist de klimatologische driedeling van het gebied goed te gebruiken. De warme wateren leverden de ingredienten voor de populaire kruidensaus garam, dat naar alle uithoeken van het Romeinse rijk werd geexporteerd. De vruchtbare gronden langs de Rio Segura waren geschikt voor olijfboomgaarden en het dorre achterland startte de wijnproduktie.
De Arabieren op hun beurt hielp Murcia met een irrigatiestelsel dat dorre streken omtoverden in bloeiende tuinbouwgebieden.
Dankzij steeds geavanceerder bevloeiingsmethoden kunnen boeren tegenwoordig maar liefste vier maal per jaar oogsten. Deze wisselen vaak en zijn afgestemd op wat de markt verlangt.
Sinds de eerste conservenfabriek aan de Rio Grande in 1886 is deze tak van de industrie explosief gegroeid. Rond Murcia zijn er tegenwoordig zo'n 75 bedrijven, die zich bezighouden met het conserveren van groente en fruit. Dankzij de afzetkanalen die de agrarische sector heeft geschapen, profiteren ook de kleine familiebedrijven van opbrengsten die ver boven het landelijk gemiddelde liggen.
