Nood breekt wetten. Die ongeschreven regel was de reden waarom de toerist in Spanje zich tegenwoordig zo graag laaft aan een glas (of karaf of een meervoud daarvan) sangria. Het waren de Romeinen die duizenden jaren geleden de oervorm van sangria introduceerden. De reden was simpel. Drinkwater was was vol bacterien. Daarom werd het gemengd met wijn, dat in Spanje toen al op grote schaal werd geproduceerd. De toevoeging van wat kruiden en specerijen maakte het drankje nog veiliger voor consumptie en werkte bovendien als een smaakversterker.
Als de vakantieganger anno nu een sangria bestelt, is het overigens nog steeds onzeker welke versie op het terras wordt geserveerd. Voor sangria bestaan namelijk geen vaste regels welke ingredienten de drank moet bevatten. Alles mag en kan gaat misschien een beetje ver, maar tot een vast omlijnd recept voor sangria is het nooit gekomen. Sinds jaar en dag bestaat de 'vruchtencocktail' uit sinaasappels, citroenen en appels gedrenkt in rode wijn met eventueel een zoetmakertje in de vorm van suiker of siroop. De toevoeging van een beetje brandy of sinaasappellikeur is eveneens al lang gebruikelijk. Evenals wat sparkling water voor een verfrissende 'kick'.
Hoewel sangria dus een heel lange voorgeschiedenis heeft, kwam de populaire doorbraak pas in 1964. Het was nota bene een gebeurtenis in New York die de drank tot een Spaans symbool verhief. Dat was tijdens de World Fair. Lokale restaurants, bekend met de mixdrank, introduceerden het aan een enthousiaste wereldpers. Sindsdien werd sangria, dat tot dan vrijwel alleen populair was op feesten en familiebijeenkomsten in Spanje, ook voor toeristen een gewild exotisch drankje. Dat bleek het startsein om allerlei vernieuwingen te introduceren. Zo werden witte wijn (clarea) en cava als basisdrank gebruikt. De fruitmix werd uitgebreid met onder andere perziken, nectarines, limoenen, bessen, peren en watermeloen. Zoals gezegd zijn er geen vaste regels voor de inhoud van een sangria.
Maar de redenen waarom sangria bij Spanjegangers toch nooit de populariteit van bijvoorbeeld de tapas heeft kunnen evenaren liggen dieper dan het ontbreken van een heldere definitie wat sangria precies is. Reden 1 heeft te maken met het simpele feit dat Spanjaarden het nog steeds als een drank voor speciale gelegenheden zien. Reden 2 is nog veelzeggender. Om een goede sangria te maken is uiteraard tijd nodig. Tijd om alle smaakjes van de vruchten, kruiden en specerijen te mengen met de wijn. Daarom hebben legio bars en restaurants het niet eens op het menu staan. Waar het wel wordt verkocht, is het helaas vaak een wat slappe versie, omdat de mengtijd erg kort is.
Tinto de verano is tegenwoordig een populair alternatief voor teleurgestelde sangria drinkers. Deze rode wijn met ijs, casera (gezoet sodawater) of lemon soda is een veel gemakkelijker te maken verfrissende zomerdrank. Maar pas op voor trendy bars waar aan tinto verano een scheutje vermouth en een schijfje sinaasappel wordt toegevoegd. Dat wordt dan voor het dubbele van de prijs verkocht als een 'sangria van het huis'.
Menu
